همسویی ولایت مطلقه با دیکتاتوری کره شمالی(2)

کره شمالی علاوه بر رهبر رئیس جمهور و نخست وزیر هم دارد اما هیچ کس آنها را نمی شناسد!  ظاهرا آنها پست فرمایشی را به عهده گرفته اند زیاد خودشان را درگیر مسائل کشور نمی کنند. کره شمالی در عین حال تک حزبی هست و اسم کامل حزب حاکم هم؛ جبهه دموکراتیک برای اتحاد سرزمین مادری است، که البته دموکراسی آنها دست کمی از ایران ندارد و حرف اول و آخر را یک نفر می زند.

در همین حال در کره شمالی هیچ رسانه خصوصی وجود ندارد. دوازده روزنامه و بیست نشریه دیگری که در این کشور چاپ می شوند کاملا تحت نظر دولت هستند، در ایران رسانه هایی که به اسم خصوصی هستند، همگی تحت کنترل دولت هستند.

مردم کره شمالی طبق عادت به کیم جونگ ایل می گویند ژنرال . بی دلیل هم نیست چون کره شمالی در مقایسه با جمعیت و مساحتش یکی از نظامی ترین کشورهای دنیا به شمار می رود. ارتش کره شمالی بیش از یک میلیون نیرو دارد و خدمت سربازی هم در این کشور اجباری هست و مدت خدمت هم گاهی به ده سال می رسد ولی در این مورد به نظر نمی رسد به ارتش بیست میلیونی ما برسند.

رسانه های دولتی می گویند ارتش کره شمالی  شکست ناپذیر است. اما به هرحال توان واقعی آن مشخص نیست و مانند ایران برای دشمن فرضی شاخ و شانه می کشند. بعضی ها متعقند در سطح مدیریت ارتش کره شمالی فساد زیاد وجود دارند و روحیه و انگیزه سربازان هم خیلی بالا نیست. گاهی بی انگیزه گی سربازان به جایی می رسد که آنها حتی از بازرگانان چینی در مرز هم رشوه می گیرند.

شعار ضدیت علیه خارجیان همیشه از سوی حکومت کره شمالی ارائه شده به همین خاطر است که خبرنگاران و عکاسان خارجی جایی دراین کشور ندارند تصاویر زیادی از کره شمالی به خارج از این کشور مخابره نشده و به همین دلیل کره شمالی واقعا کشور مرموزی به نظر می آید. مانند شعار مرگ بر همه، به غیر خودمان در حکومت اسلامی.

وقتی خارجی ها وارد کره شمالی میشوند حتما نیروهای پلیس امنیت آنها را همراهی می کنند تا کسی دست از پا خطا نکند. مقامات کره شمالی تصورشان این است که اگر یک خارجی در خیابان ها راه بیفتد و با مردم عادی حرف بزند ، قطعا دردسر بزرگی درست خواهد شد. تمام بخش تورسیم در کره شمالی توسط دولت کنترل میشود. البته هر کسی نمی تواند سرش را پایین بیندازد و به عنوان توریست وارد کشور شود مثلا به اتباع آمریکا و کره جنوبی ویزا برای سفر به کشور شمالی داده نمیشود تا مانند حکومت اسلامی اتهام جاسوسی به آنها بزنند.

شرط آنکه دولت کره شمالی کسی را برای کار به خارج اعزام کنند این است که او شهروند مورد اعتماد باشد و از حقوق اش هم چیزی نخواهد بر اساس آمار موجود بین ده تا پانزده هزار نفر از مردم کره شمالی از طرف دولت در خارج از کشور کار می کنند و حقوقشان را هم دولت می گیرد و پول ناچیزی به خودشان می رسد. کشورهایی که کارگر کره شمالی قبول می کنند : روسیه، لیبی، عربستان سعودی ، بلغارستان ، آنگولا ، جمهوری چک . کارگری که درچنین شرایطی از کره شمالی خارج میشود در واقع خانواده اش را در کشور گروگان می گذارد اما با این حال خیلی مشتاق اند این کار انجام بدهند. مانند جیره خوارهای دولت خودمان و تعدادی هم دانشجویان بورسیه سیاه بخت.

سیستم پخش پارچه و لباس هم توسط دولت کنترل میشود و بیشتر اوقات مردمی که در خیابان ها دیده می شوند لباس های یک شکل و شیبه هم به  تن دارند. این مسأله در مدارس هم به صورت جدی دنبال می شود و خلاصه هر بخشی از زندگی مردم در کره شمالی از طریق قوانین خاصی کنترل میشود. البته مردم هم این وضع را پذیرفته اند. در ایران هم همان سیستم حجاب خودمان است.

در جامعه محافظه کار و معروف به قوانین تحمیلی کره شمالی، کیم یونگ ایل برنامه ای را علیه آرایش غربی موی سر، آغاز کرده است.رسانه های دولتی کره شمالی اعلام کردند مردان در این کشور می بایست اندازه موی سر خود را کوتاه نگه دارند. زنان نیز باید موی سر خود را ببندند .از سوی یک روزنامه رسمی کره شمالی: حفظ آسان  موی سر و مرتب بودن آن موضوع بسیار مهمی برای تعمیق ارزش های زندگی سالم در کره شمالی است. طرح عفاف خودمان.
رسانه های کره شمالی اضافه کردند: ایده این موضوع در ذهن رهبر کره شمالی آنجا شکل گرفت که وی هنگام دیدن زنی با موهای باز و آرایش شده به سبک غربی گفت: آیا واقعا این یک زن کره شمالی است؟ چرا از سنت های زیبای ما دوری می کند و مدلی از عادات بد و بیگانه سرمایه داری را انتخاب می کند، بانوان از پوشیدن دامن کوتاه بالاتر از زانو،  شلوارهای تنگ و کوتاه و هر لباسی که بدن نما باشد، باید منع شوند. دقیقا مانند سخنان خامنه ای خودمان.