ولایت مطلقه استبدادی

درحکومت هاي خودکامه،دیکتاتور براي پيشبرد اهداف خويش و ترسيم چهره اي مقبول و موجه از حکومت خود در نظر عامه مردم از شيوه ها و ترفندهاي مختلفي بهره مي گيرد. يکي از اين ترفندها استفاده از دين و ظواهر مذهبي در جوامع ديني است با اين توضيح که حکومت هاي استبدادي براي دستيابي به جايگاه و موقعيت در جوامعي که از پايبندي به ارزشها و آموزه هاي ديني برخوردار هستند نقاب دين بر چهره خود زده و اهداف استبدادي خويش را زير نقاب دين پنهان مي نمايند و پس از آنکه جايگاه خود را تثبيت نمودند ماهيت خويش را آشکار مي سازند در واقع اين حکومت ها از دين به عنوان ابزاري براي پنهان نمودن مقاصد خويش استفاده مي کنند و تلاش مي کنند بدين وسيله تمام اعمال خويش را ديني جلوه دهند و به آن مشروعيت بخشند از اين رو اين نوع حکومت هاي استبدادي دینی به مراتب از ساير حکومت هاي استبدادي خطرناک تر هستند.

 پدیده مذهب و به قدرت رسیدن حاکمیت مذهبی را در نیمه سده بیستم در شبه قاره هندوستان مشاهده کردیم که باعث پدید آمدن دو کشور اسلامی بنگلادش و پاکستان شد و سپس در پایان سده بیستم در ایران و اکنون در سده بیست و یکم در کشورهای مصر، تونس حاکمیت های مذهبی قدرت را در دست گرفته اند.

در کشورهایی که مردم برای رسیدن به آزادی و استقلال واقعی بپا می خیزند، دکانداران دین از نارضایتی مردم و شرایط بد اقتصادی سوء استفاده کرده و اجرای قوانین دینی، یا به قول خودشان شریعت را تنها راه رهایی مردم می دانند و وعده می دهند که برآورده شدن خواست ها و آرمان آنان تنها از راه استقرار حاکمیت دین و اجرای قوانین مذهبی امکان پذیر است.

نفوذ دین میان توده های مردم و حمایت های پنهان و آشکار قدرت های جهانی دو عامل به قدرت رسیدن حاکمیت های مذهبی در این گونه کشورها شده است. طبیعی است که با گذشت زمان مردمی که برای رسیدن به آزادی و مردم سالاری به پاخاسته بودند متوجه می شوند که حاکمیت مذهبی نه تنها آنان را به هدف هایشان رهنمود نکرده اند، بلکه به سوی بدبختی های بیشتر و دین گریزی سوق می دهد. از این رو علیه نظام های حاکم قیام می کنند . همچنين در کشور خودمان ايران،به عنوان نمونه رهبران حکومت اسلامی خود را پايبند به دين معرفي نموده اند و از عالمان ديني دیگر نیز در جهت مشروعيت بخشيدن به حکومت خود سوءاستفاده کرده اند، ولي حکومتشان داراي ماهيتي کاملا استبدادي بوده است.